✍️حمید مظاهری راد
آیا مدعیان انقلابی گری، سنخیتی با انقلابیون دهه های چهل و پنجاه دارند که در مقابل ظلم ظالمان ایستادند و جانفشانی نمودند؟
آیا می توان کسانی را که تحمل عقاید مخالف را نداشته و کمر به حذف مخالفین می بندند را انقلابی به حساب آورد؟
آیا کسانی که تاکنون در مقابل غارت بیت المال، ثروت های بادآورده، فساد مالی و اخلاقی نمایندگان که سخنگوی شورای نگهبان آن را اعلام و تصدیق وتائید نمود، سکوت نموده اند تا منابع مالی انتخاباتی خود را از دست ندهند انقلابی اند؟
آیا کسی که در مقابل سخنی بی ایراد، عمامه زمین می زد و در مهمانی های متمولین و زیاده خواهان سر سفره شان می نشست می تواند ادعای انقلابی گری نماید؟
انقلابیون بسیاری را سراغ داشتیم که برخورد با کجی ها را از داخل خانه و اطرافیان خود شروع می نمودند. آیا کسانی که سنگ انقلاب را به سینه می زنند در قبال فساد منسوبان و نزدیکان شان اقدامی نموده و یا در مورد پدیده سال های قبل و درد کهنه ی این مردم بنام آقازادگی صریحا موضع گیری نموده اند؟!
بهتر نیست مدعیان، عملکرد خویش در مقابل احتکار، گرانی و بهره مندان از ارز دولتی در دو سال اخیر را توضیح داده و بگویند که در جهت بازگرداندن اموال و دارایی های مردم چه اقداماتی صورت داده و با افشاگری هایشان موجبات بازگشت چه درصدی از سرمایه های غارت شده گردیده اند؟
شجاعت در بیان مشکلات مردم و کشور بدون ملاحظه ی جناح ها، افراد و گروههای مختلف فکری، صنفی و ی لازمه ی یک انقلابی است که متاسفانه در کمتر مدعی انقلابی گری دیده می شود.
متاسفم که منافع ملی، میهنی، مردمی و منطقه ای پای تمایلات و خواسته های عده ای قلیل ذبح می گردد.
انقلابی گری در عصر حاضر معنایی غیر از تغییر و تلاش در مسیر رسیدن به انسانیت و در حقیقت "شدن" نمی دهد و مدعیان موجود "ایستایی" را به گمانم بیشتر می پسندند و در حرکت و تشویق نخبگان به حرکت و پویایی کمترین نقشی نداشته اند.
درباره این سایت